Taylor Janelle - 06 - Strach w ciemności, książki, ksiazki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]Janelle Taylor STRACH W CIEMNOŚCIACH
Moim przyjaciołom, rdzennym Amerykanom:
Nation, Rayowi Traceyowi, Jackie i Chuchowi Harrisom, Camille Gordon i Patowi Parkerowi
Rozdział 1
Cześć, jeszcze raz Beau Somerville. Jordan, odebrałem w piątek wiadomość, że
nasze sobotnie spotkanie jest nieaktualne. Mam nadzieję, że i ty odsłuchałaś
moje nagranie. Chciałem zobaczyć się z tobą jutro wieczorem, ale niestety muszę
to odwołać. Zadzwoń, może uda nam się spotkać przed moim wyjazdem na urlop, w
przyszłym tygodniu. Przepraszam. Cześć.
Jordan Curry westchnęła, gdy męski głos o kreolskim akcencie umilkł, a automatyczna sekretarka
dwukrotnie zapiszczała, co oznaczało koniec drugiej tego dnia wiadomości. Pierwszą zostawili rodzice,
przypominając, że na trzy tygodnie wybierają się na Alaskę.
Clark Curry niedawno przeszedł na emeryturę. Uczył wiedzy o społeczeństwie w liceum, do którego kiedyś
chodziła Jordan. Przysiągł sobie, ze resztę życia poświęci na podróże po świecie. Naturalnie matka Jordan
była zachwycona jego planem. W końcu przez trzy szczęśliwe dekady małżeństwa była zachwycona
wszystkim, co wymyślił.
Jordan przysiadła na różowo-kremowej kanapie i zsunęła z nóg granatowe pantofle na niskim obcasie.
A więc Beau Somerville znów przekłada naszą randkę w ciemno, pomyślała, masując obolałe stopy. Może
naprawdę był zajęty. A może nie. Najprawdopodobniej wcale nie miał ochoty na spotkanie z obcą kobietą,
mimo, że niedawno przyjechał z Waszyngtonu i prawie nikogo tu nie znał.
Jordan ze wszystkich sił opierała się Andrei MacDuff, która chciała ją wyswatać. Ale jej najbogatsza
klientka, żona senatora Luizjany Harlana MacDuffa, nie uznawała odpowiedzi odmownej. Zakładała, że jej
życzenie jest dla Jordan rozkazem.
Wychowanej na Południu, konserwatywnej i staromodnej Andrei nie mieściło się w głowie, że Jordan nie
szuka męża. Nie rozumiała, że prowadzenie dobrze prosperującej firmy cateringowej może dawać taką samą
satysfakcję jak małżeństwo.
Beau poprosił, żeby do niego zadzwoniła i umówiła się na jakiś inny dzień. Może więc później zadzwoni.
Jeśli będzie miała ochotę. Na razie chciała tylko zdjąć dopasowany kostium i rajstopy, w których była na
spotkaniu z nowym klientem, włożyć szorty i T-shirt, wyciągnąć się na kanapie, żeby przejrzeć magazyn
kulinarny i najnowsze wydanie
Życia Marthy Stewart
.
Wzięła w jedną rękę pantofle, a w drugą wypchaną, skórzaną aktówkę. Wstała i przeszła po puszystym
dywanie w stronę schodów, prowadzących do sypialni. Po drodze zapalała lampy.
Choć nie było jeszcze późno, czerwcowe niebo pociemniało. Zbierało się na burzę.
Zatrzymała się w przedpokoju na piętrze, żeby przestawić klimatyzator. Dotychczas, wchodząc do domu -
wilgotność powietrza na dworze wynosiła dziewięćdziesiąt pięć procent - czuła miły chłód. Teraz się dusiła.
To było jej trzecie gorące lato w Georgetown, ale wciąż nie przywykła do zamykania okien i włączania
klimatyzacji.
Wychowała się w małym miasteczku w Pensylwanii, u stóp gór Allegheny, gdzie klimatyzacja była tylko w
supermarketach i szpitalu. Jordan lubiła letnie wieczory, gdy do snu kołysało ją cykanie świerszczy, cichy
dźwięk poruszanych wiatrem dzwoneczków, odległe strzępy rozmowy rodziców i skrzypienie huśtawki na
ganku, gdzie zwykle siadywali.
Przy zamkniętych oknach i stale włączonym klimatyzatorze czuła się jak w izolatce - ale w tej części kraju
nie można było żyć inaczej.
Spojrzała z zadowoleniem na jasnożółte, przecierane ściany i białe sztukaterie w sypialni. Ekipa
remontowa skończyła malowanie zaledwie przed tygodniem. Poprzednio ściany były niebieskie. Chociaż
pokój był obszerny, miała wrażenie, że jest zamknięta w klatce.
Postanowiła, że jej dom będzie teraz utrzymany w odcieniach wiosny. Nowa, zielono-żółta kołdra w kwiaty
od Ralpha Laurena i sprowadzona z Egiptu pościel leżały jeszcze w zapinanych, plastikowych torbach przy
dużym łóżku. Niedawno kupiony dywanik, który miał przykryć część błyszczącej, drewnianej podłogi, stał
zwinięty w rogu pokoju.
Jordan ziewnęła, zastanawiając się, czy powinna otworzyć paczki z zakupami i rozwinąć dywan. Nie, była
zbyt zmęczona, żeby zajmować się urządzaniem domu - podobnie jak każdego poprzedniego wieczoru w
tym tygodniu. Może zabierze się do tego jutro, skoro pan Beau Somerville ponownie odwołał randkę.
Dobrze się stało. Niepotrzebnie zgodziła się na spotkanie.
Pomyślała, że całkowicie zadowalają ją samotne wieczory w domu. Gdyby miała czas, bardzo chętnie
zajęłaby się pracami domowymi, które uwielbiała od dzieciństwa: pieczeniem ciast, urządzaniem pokoi,
ogrodnictwem, robieniem na drutach...
Ale nie chciała się oszukiwać. Takie hobby było dobre dla ludzi, prowadzących inny tryb życia. Ile
kruchych ciasteczek domowej roboty może zjeść jedna osoba, zanim zacznie żałować, że nie ma kogo nimi
poczęstować?
Urządzanie nieciekawych pokoi w niewielkim segmencie z tarasem w Georgetown to nie to samo, co
prowadzenie prawdziwego, zamieszkanego przez kilka osób domu z pokojem dziecinnym i bawialnią. I choć
całe kwadratowe, brukowane patio i żeliwne kwietniki były zajęte przez jednoroczne rośliny w glinianych
doniczkach, a na balustradach balkonu wisiały skrzynki z wonnymi ziołami, to przecież nie mogło się to
równać z uprawianiem prawdziwego ogródka.
Po wydzierganiu na drutach niezliczonych prezentów na śluby znajomych oraz dla ich małych dzieci,
nawet najbardziej zadowolona z siebie samotna kobieta zaczęłaby w końcu żałować, że nie ma własnej
rodziny.
Jordan zdjęła kostium i otworzyła dwudrzwiową szafę. Włożyła żakiet i spódnicę do kosza, w połowie
wypełnionego rzeczami, które miała zawieźć do pralni chemicznej. Gdy wsuwała kosz do szafy, zaczepił o
plastikową torbę, wiszącą z tyłu.
Marszcząc brwi, starała się odsunąć na bok długą torbę, zawierającą masę białej, jedwabnej organdyny. To
była jej suknia ślubna. Kosz zawsze zaczepiał o torbę z nią, przypominając Jordan dzień, o którym wolałaby
zapomnieć.
- Trzeba się wreszcie pozbyć się tej cholernej sukni! - warknęła do siebie, zatrzaskując drzwi szafy.
Ale przecież to byłoby jeszcze bardziej bolesne. Musiałaby ją wyjąć, znieść na dół, włożyć do samochodu,
znów wyjąć i dać... Komu daje się suknie ślubne, noszone zaledwie czterdzieści pięć minut? Tak długo to
trwało. Jordan, niedoszła panna młoda, przyjechała limuzyną do ozdobionego kwiatami wiejskiego kościółka
z domu rodziców. Pozowała do kilku zdjęć, samotnie i potem w towarzystwie rodziców oraz Phoebe,
pierwszej druhny.
Potem stała w drzwiach kościoła, kurczowo ściskając ramię ojca. Pastor znieruchomiał przy pulpicie,
organista cztery razy odegrał
Kanon D-dur
Pachelbela, a przybyli goście patrzyli to na Jordan, to na ołtarz,
przy którym nikt na nią nie czekał. Wreszcie w bocznych drzwiach pojawił się ubrany w smoking brat
Kevina, David Sanders. Podbiegł do pastora i szepnął mu coś do ucha.
Serce Jordan waliło jak młot, wiązanka z białych lilii drżała w dłoniach. David pośpiesznie wyszedł z
kościoła, a pastor, z bardzo poważną miną, ruszył w jej stronę. Wiedziała, co się stało. Nie musiał jej mówić.
To było oczywiste. Może nawet podświadomie się tego spodziewała, choć za nic nie dopuściłaby do siebie
takiej myśli.
Kevin, którego kochała od szkoły średniej, zmienił zdanie. Nie miał zamiaru pojawić się w kościele. Nie
chciał jej pojąć za żonę.
Jordan skrzywiła się na wspomnienie bólu i upokorzenia, jakie wtedy czuła. Przypomniała sobie gości,
siedzących w kościelnych ławkach i patrzących na nią z politowaniem.
Phoebe objęła Jordan ramieniem. W jej oczach lśniły łzy współczucia. Matka poderwała się ze swojego
miejsca w pierwszym rzędzie i podbiegła do córki, żeby natychmiast zabrać ją z kościoła, jak najdalej od
wścibskich spojrzeń gości. Tata zaprowadził je wszystkie z powrotem do limuzyny.
Andy, młodszy brat Jordan, wraz z innymi drużbami zdążył już przywiązać do zderzaka sznury z pustymi
puszkami i umieścić na tylnej szybie karton z napisem N
OWOŻEŃCY
. Puszki z hałasem podskakiwały na
asfalcie, gdy limuzyna wiozła do domu milczącą niedoszłą pannę młodą i jej bliskich. W swoim pokoju
Jordan zdjęła suknię ślubną i rzuciła ją na podłogę, po czym z rozpaczą opadła na łóżko.
Praktyczna Phoebe, która pochodziła z niebogatej rodziny i sama niedawno wyszła za mąż, podniosła ją z
ziemi, powiesiła na wieszaku i przykryła plastikowym pokrowcem.
- Kosztowała kilkaset dolarów i jest nowiutka. Możesz ją sprzedać - powiedziała, gdy Jordan jęczała, że
zaraz wyrzuci suknię do najbliższego śmietnika.
Jordan w końcu przyznała, że Phoebe miała rację. Ślubną kreację można było sprzedać. Albo wyrzucić. Ale
jedno i drugie byłoby kłopotliwe. Musiałaby spojrzeć na suknię, dotknąć jej, pomyśleć o tamtym dniu, o
Kevinie i wspólnych planach na przyszłość, które on tak brutalnie przekreślił.
Nie miała zamiaru brać ze sobą ślubnego stroju, gdy przed rokiem wyprowadziła się od rodziców i
przewiozła resztę rzeczy do Waszyngtonu. Położyła go, wciąż w plastikowym pokrowcu, na kartonowym
pudle pełnym śmieci. Była pewna, że ludzie, których wynajęła do przeprowadzki, wyrzucili pudło. Dopiero
w Georgetown, rozpakowując swoje rzeczy, zorientowała się, że przewieźli nie tylko suknię, ale i pudło ze
śmieciami.
Nie wiedziała, czy się śmiać, że zapłaciła za transport śmieci - w tym cuchnących odpadków z kuchni - na
odległość czterystu pięćdziesięciu kilometrów, czy raczej płakać na widok wyszywanej paciorkami białej
sukni, która chyba miała ją prześladować do końca życia. Zatem... Suknia wisiała w szafie, choć minęły już
cztery lata od czerwca, w którym nie doszło do ślubu.
Słyszała, że niedługo po jej wyjeździe z miasteczka Kevin ożenił się z dziewczyną, która chodziła z nimi
do szkoły, tylko była o kilka klas niżej. Wraz z żoną nie tracili czasu, mieli już dwoje dzieci.
Wciągając T-shirt przez głowę, Jordan zauważyła swoje odbicie w lustrze na drzwiach szafy. Z luźnego
koka, w który uczesała się rano, wysunęły się pasma długich, ciemnych włosów. Miała dyskretny, elegancki
makijaż, podkreślający jej duże, zielone oczy, ładne kości policzkowe i pełne usta.
Makijaż ją drażnił. Nie lubiła się malować, ale robiła to codziennie, bo spotykała się z ważnymi klientami.
Zauważyła, że jest bledsza niż zwykle. A może to tylko złudzenie, bo coraz częściej widywała opalonych
ludzi. Przecież zaczęło się lato.
Kiedyś było ono dla Jordan synonimem odsłoniętej, opalonej na złoto skóry. Ona i Phoebe co dzień leżały
na podwórku w kostiumach kąpielowych, wysmarowane nie kremem ochronnym, a jedynie olejkiem. Były
zbyt młode i próżne, żeby bać się szkodliwego promieniowania i raka skóry.
To były czasy, pomyślała kwaśno. Kiedy ostatni raz się opalała? Przypomniała sobie, że wczoraj kazała
przyciemnić przednią szybę w samochodzie, bo raziły ją promienie słoneczne.
„Potrzebujesz urlopu”. Jej wspólnik i kolega ze studiów, Jeremy Van Pragh, mówił to bardzo często - co
tydzień, a ostatnio nawet codziennie. Jordan nigdy go nie słuchała. Gdy Jeremy wykorzystywał zimowy za-
stój w interesach, żeby polecieć na Karaiby, ona nadrabiała zaległości w dokumentach i eksperymentowała w
kuchni, gotując potrawy według nowych przepisów.
Teraz patrząc na własne odbicie w lustrze, pomyślała o swoim życiu. Osiągnęła tak wiele... ale wydawało
się też, że wielu rzeczy brakuje jej do szczęścia.
Firma cateringowa odniosła sukces, który przekroczył najśmielsze marzenia Jordan i Jeremy’ego. Choć
działała zaledwie trzy lata, na liście stałych klientów były już nazwiska ludzi liczących się na arenie poli-
tycznej i społecznej.
Pierwszy raz w życiu Jordan miała pod dostatkiem gotówki, spore oszczędności na koncie, fundusz
emerytalny oraz rosnący pakiet inwestycyjny. Miała też nowy samochód, kartę członkowską elitarnego
klubu sportowego, mnóstwo ubrań - zarówno eleganckich, jak i swobodnych - oraz świeżo odnowiony
segment z wykonanymi na zamówienie mebla mi i zasłonami, nowoczesnymi urządzeniami kuchennymi
oraz elektronicznym sprzętem.
Tylko że była zbyt zajęta, żeby jeździć swoim czarnym kabrioletem bmw dokądkolwiek poza pracą, na
większości swobodnych strojów wciąż były metki, a ona nie umiała obsługiwać połowy młynków i
mikserów.
Nie obejrzała ani jednego filmu na DVD, nie wysłuchała ani jednej płyty z odtwarzacza, nie surfowała też
po Internecie i nie wysłała ani jednego e-maila z komputera, który miała w domu.
Stojąc w sypialni - o wiele za dużej dla jednej osoby - pomyślała o Andrei MacDuff, której zdaniem takie
życie nie miało sensu. Andrea nie wiedziała, że Jordan nie zbliżyła się do żadnego mężczyzny - nikogo
nawet nie pocałowała - odkąd Kevin porzucił ją przy ołtarzu. Co prawda Jordan nie zgadzała się ze
staroświeckimi poglądami Andrei na temat kobiet, kariery i małżeństwa, ale... Może nadszedł już czas, żeby
znów zacząć się umawiać. Nawet na randki w ciemno.
Włożyła szorty i zeszła na dół, żeby poszukać numeru telefonu Beau Somerville’a.
Beau nawet nie oderwał wzroku od monitora, gdy w kieszeni zadzwonił mu telefon komórkowy. Właśnie
zmieniał plany kuchni na parterze dobudówki wiejskiego domu MacDuffów w Wirginii. Andrea uparła się na
wysepkę w kształcie litery L, mimo że Beau ostrzegał ją, że to zaburzy porządek pomieszczenia. Kobieta
była jednak nieugięta, choć nie wskazywał na to jej subtelny wygląd i łagodny głos. Przypominała matkę
Beau. Prawdziwa stalowa magnolia.
Po trzecim dzwonku z odrazą sięgnął po telefon, jakby chciał uciszyć natrętnego komara. Otworzył klapkę,
wciąż wpatrując się w monitor komputera. Czuł pulsowanie w głowie, a plecy bolały go od kilkugodzinnego
przesiadywania w tej samej pozycji. Czasami tęsknił za staromodną metodą projektowania, na papierze, a nie
w komputerowym programie.
- Beau Somerville - mruknął do słuchawki, przesuwając na ekranie część wysepki tak, żeby była
prostopadła do reszty.
Przez chwilę nic się nie działo.
- Cześć - powiedział nieznajomy kobiecy głos. - Dziwię się, że nie trafiłam na pocztę głosową.
- Nie ustawiłem jej jeszcze w telefonie komórkowym - odpowiedział, wciąż trzymając dłoń na myszce.
- Och... To jest telefon komórkowy? Przepraszam, chciałam zadzwonić pod drugi numer. Andrea podała mi
oba, ale myślałam, że ten jest domowy...
- Andrea?
- MacDuff.
- A jest jakaś inna?
Uśmiechnął się mimowolnie.
- Ty jesteś Jordan tak? Jordan Curry?
- A jest jakaś inna?
Zaśmiał się, zaskoczony ripostą. Może niepotrzebnie odwołał jutrzejsze spotkanie. Wcale nie miał powodu
tego robić. Kierował nim... Po prostu strach. Nie chciał się z nikim wiązać. Spędził kilka miesięcy w Wa-
szyngtonie po rozstaniu z Lisa, która myślała, że Beau ją poślubi, spłodzi z nią dzieci i zbuduje jej
wymarzony dom. A przed Lisa...
Nie chciał sięgać pamięcią do tamtych czasów. Zmusił się, by wrócić do teraźniejszości, ale było już za
późno. Sama myśl o tamtym wspomnieniu sprawiła, że poczuł w sercu chłód.
- Odebrałaś moją wiadomość? - zapytał Jordan, która podobno była najładniejszą, najinteligentniejszą i
odnoszącą największe sukcesy kobietą w całej okolicy. Och, i piekła „ciasto pralinkowe, z którego byliby
dumni potomkowie Somerville’ów i Awlinsów”, jak powiedziała Andrea.
- Tak, odebrałam - odpowiedziała oficjalnym tonem, jakby omawiali sprawę służbową. - Chcesz się
umówić na kiedy indziej?
Właściwie nie. Miał nadzieję, że po kilku telefonach i nieudanych próbach spotkania znajomość się urwie i
Jordan zostawi go w spokoju.
- Jasne - powiedział, bo przecież taką wiadomość zostawił na jej automatycznej sekretarce.
Z irytacją stuknął w kilka klawiszy, żeby usłyszała, jaki jest zajęty. Miałby pretekst, żeby urwać rozmowę.
Zapytał równie oficjalnie jak ona:
- Kiedy chcesz się spotkać?
- To zależy od ciebie.
Miała niski, zmysłowy głos, bez śladu regionalnego akcentu. Beau był tak zmęczony cedzeniem Lisy, że
teraz z przyjemnością słuchał Jordan. Lisa wychowała się na Środkowym Zachodzie, ale uważała się za
adoptowaną piękność z Południa. Studiowała w Tulane. Chyba tam zaczęła rozjaśniać swoje brązowe włosy,
kupiła niebieskie soczewki kontaktowe i z zapałem uczyła się południowego akcentu. Na wspomnienie jej
słodkiego głosiku zadrżał z irytacji.
- Może w sobotę? - zaproponował.
- Pojutrze czy w przyszłym tygodniu?
- W przyszłym tygodniu wyjeżdżam na urlop, więc pojutrze - wyjaśnił, zastanawiając się, co, do cholery,
wyprawia. To, że ta kobieta miała inny głos niż Lisa, nie oznaczało, że powinien się z nią umówić. Nie
powinien chodzić na randki. Już nigdy.
- Pojutrze? - Usłyszał szelest przewracanych kartek notatnika. - Mam wolny wieczór - powiedziała.
Ale w jej głosie nie było słychać szczerego zadowolenia. Cóż, przecież to ona oddzwoniła. Gdyby nie
chciała się z nim spotykać, nie powinna była telefonować.
- Świetnie - powiedział, równie nieudolnie jak ona udając entuzjazm. - Zjemy razem kolację?
- To dobry pomysł.
- W porządku.
- Gdzie chcesz się spotkać?
Podał nazwę restauracji, ona - godzinę i rozłączyli się. Beau zastanawiał się, czy zapisać te informacje w
elektronicznym notesie. Nie, nie zapomni. Przecież to tylko dwa dni.
Skrzywił się, patrząc na monitor. Kuchenna wysepka zasłaniała teraz drzwi do sieni. Jak to się stało?
Umówił się na randkę z Jordan Curry. Jak to się stało?
Beau pokręcił głową. Szczerze zapragnął udusić Andreę MacDuff?
Nieco ponad dwadzieścia cztery godziny później Jordan wysiadła ze swojego bmw i pobiegła do drzwi.
Padało. Co za dzień! Wieczór też był okropny. Palce bolały ją od drylowania wiśni do galaretki, którą zrobiła
na sobotni wieczór panieński, organizowany przez jej firmę. Bolały ją też ramiona i barki. A właściwie całe
ciało. W dodatku przemokła do suchej nitki. Ulewny deszcz, który zaczął się z hukiem w środku nocy, ani na
chwilę nie zelżał. W jego strugach świat wydawał się szary.
Jordan marzyła o tym, żeby wbiec do suchego, ogrzewanego domu, przebrać się i wyciągnąć na kanapie z
Życiem Marthy Stewart. Poprzedniego wieczoru była tak zmęczona, że przysnęła nad czasopismem. W
końcu poddała się i poszła spać.
Stanęła jak wryta przed schodami. Ktoś kulił się pod występem dachu, osłaniającym górny stopień, który
był za wąski, by uchodzić za podest. To nie jest jeden człowiek, pomyślała Jordan, patrząc na postać w
ciemnym płaszczu przeciwdeszczowym. Rzeczywiście, stały tam dwie osoby. Druga sięgała tej pierwszej do
połowy uda i również była okryta płaszczem.
- Jordan?
- Mój Boże! - Jordan rozpoznała głos swojej najlepszej przyjaciółki. - Phoebe!
Wbiegła po schodach i uścisnęła kobietę.
- Co tu robicie? - zapytała, patrząc na mały fragment twarzy Phoebe widoczny spod kaptura, a potem na
dziecko, które kurczowo trzymało przyjaciółkę za nogę.
- Czekamy na ciebie - odpowiedziała Phoebe.
- Długo? Czyżbyście uprzedzili mnie o przyjeździe? - Jordan na pewno by o tym pamiętała. Wizyta Phoebe
to ważne wydarzenie. Nie zapomniałaby o czymś takim.
- Nie, nic nie wiedziałaś - uspokoiła ją Phoebe. - Czekamy krótko. Nie wiedziałam, gdzie cię szukać.
Przyjechaliśmy taksówką z dworca, mogłam powiedzieć kierowcy, żeby zaczekał.
- Teraz to już bez znaczenia. - Jordan wyjęła klucze i otworzyła drzwi. - Wejdźmy do środka. Czy to
Spencer? Dlaczego nie zadzwoniłaś i nie powiedziałaś mi, że przyjeżdżacie?
- Tak, to jest Spencer - powiedziała krótko Phoebe i przeszła z synem przez próg.
Oszołomiona Jordan poszła za nimi. Nie spodziewała się, że jej najbliższa przyjaciółka z dzieciństwa nagle
pojawi się pod jej domem. Nie widziała Phoebe od... Ile czasu już upłynęło? Przypomniała sobie ich ostatnie
spotkanie, w ciszy zakładu pogrzebowego w rodzinnym mieście Glen Hills, i wyliczyła, że minęło jakieś
półtora roku. Wtedy zmarł ojciec Phoebe. To stało się w czasie ferii.
Dobrze pamiętała telefon, który odebrała pewnego wieczoru i nagły wyjazd do domu. Pamiętała, jak
zaskoczył ją łamiący się głos przyjaciółki w słuchawce. Phoebe od kilku lat - czyli od swojego ślubu z Reno
i przeprowadzki do Filadelfii - kontaktowała się z nią bardzo rzadko. Ale w czasie tamtej rozmowy czas i
odległość nie miały znaczenia.
- Jordan, mój tata nie żyje - powiedziała Phoebe przez łzy. Jordan płakała razem z nią.
Oczywiście Jordan była na pogrzebie. Poleciała do Erie małym samolotem i wróciła tego samego dnia, bo
jej firma organizowała wesele rzecznika parlamentu. Teraz przypomniała sobie, jak mocno uścisnęła ją
Phoebe, gdy stały przy trumnie. Reno odciągnął żonę, mówiąc, że pastor ma do niej jakąś sprawę. Spencera
nie było na cmentarzu. Zostawili go z opiekunką w domu Curta, starszego brata Phoebe.
- Ile masz już lat, Spencer? - zapytała Jordan, kucając obok swojego chrześniaka. Ostatni raz widziała go,
kiedy był jeszcze niemowlęciem.
- Trzydzieści jeden.
- Nie, Spence, to ja mam trzydzieści jeden lat - poprawiła Phoebe z lekkim uśmiechem. - On niedługo
skończy cztery - wyjaśniła - ale ma bardzo bujną wyobraźnię.
Jest piękna jak zwykle, pomyślała Jordan, patrząc z podziwem na jej długie blond włosy, ściągnięte w
kucyk. Phoebe wychudła. Zawsze była szczupła, ale teraz miała zapadnięte policzki i podkrążone oczy,
jakby ostatnio źle spała.
- Nie mogę uwierzyć, że tu jesteście! - Jordan zdjęła mokry płaszcz przeciwdeszczowy i rzuciła go na
krzesło. - Co za niespodzianka! Czy Reno z wami przyjechał?
- Nie. Ładnie tu. - Phoebe rozejrzała się po przedpokoju z lśniącą podłogą z desek i tapetą w kasztanowo-
kremowe prążki.
- Dziękuję. Właśnie skończyłam remont.
- Zamoczymy ci chodnik - powiedziała Phoebe, wskazując tkany dywanik pod stopami.
- Po to tu jest. - Patrząc na przyjaciółkę, Jordan uświadomiła sobie, że coś jest nie tak. Nie chodziło tylko o
Phoebe, ale też o jej syna i całą tę scenę.
Phoebe, zawsze cicha - co pogłębiało się z każdym rokiem małżeństwa - wydawała się jeszcze bardziej
spłoszona niż zwykle. Może nawet przerażona. Z trudem rozpinała guziki płaszcza przeciwdeszczowego.
Mały Spencer stał bez ruchu. Jego duże brązowe oczy osadzone pod gęstymi prostymi brwiami też
wyglądały na przestraszone.
- Co się stało, Phoebe? - W głowie Jordan kłębiły się myśli. Czyżby jej przyjaciółka odeszła od Reno? Jeśli
tak...
Najwyższy czas. Jordan nigdy nie lubiła tego przystojnego, ciemnowłosego mężczyzny, który zakręcił
Phoebe w głowie i szybko się z nią ożenił. Niechęć Jordan nie znajdowała uzasadnienia w jego słowach ani
czynach. Bardzo słabo się znali, więc mogła oceniać jego charakter, kierując się wyłącznie instynktem. Ale
przecież czasami instynkt wystarcza.
- Phoebe? - ponagliła przyjaciółkę, która unikała jej wzroku. - Co się stało?
- Ja... nie mogę tego wyjaśnić. Jeszcze nie. - Phoebe wskazała głową na syna.
Chciała ukryć przed Spencerem prawdziwy powód ich wizyty. Jordan nie naciskała. Wzięła płaszcz Phoebe
[ Pobierz całość w formacie PDF ]