TRZY SIOSTRY U WŁADCY WICHRÓW, Bajki i baśnie(1)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]TRZY SIOSTRY U WŁADCY WICHRÓW
W osadzie na dalekiej Północy żył starzec, który miał trzy córki.
Najmłodsza była najładniejsza i miała najwięcej rozumu.
Biednie im się żyło. Ich skórzana jurta była dziurawa i połatana.
Mieli za mało ciepłej odzieży futrzanej. Kiedy ścisnęły najgorsze
mrozy, siedzieli w jurcie i grzali się przy ognisku. Ale na noc
gasili ogień i kładli się spać, a wtedy marzli aż do rana.
Jakoś w połowie zimy zawyła nad tundrą straszliwa wichura ze
śnieżycą. Wieje dzień, wieje drugi, wieje trzeci — wydaje się, że
porwie z sobą skórzaną jurtę. Ludzie nie mogą wyjść na dwór,
siedzą w jurcie zziębnięci i głodni.
Starzec z córkami słucha, jak wyje zamieć, wreszcie mówi tak:
— Zawierucha sama się nie skończy. Wypuścił ją na świat
Kotura, pan wiatrów. Pewno się gniewa. Widać chce, żebyśmy
mu przysłali dobrą żonę. Idź ty, najstarsza córko. Idź, proś go,
żeby wstrzymał zamieć. Jak nie pójdziesz, zginie cały nasz lud.
— Jakże mam pójść? — pyta córka. — Nie znam drogi.
— Dam ci małe saneczki. Pchnij je pod wiatr i pójdź za nimi.
Wicher będzie ci rozwiązywać rzemyki u kożucha. Nie zatrzymuj
się, nie wiąż ich. Wicher będzie ci nabijać śnieg do futrzanych
butów. Nie przystawaj, nie wytrząsaj śniegu. Spotkasz wysoką
górę. Wejdź na nią. Tam się zatrzymaj, zawiąż rzemyki u futra i
wysyp śnieg z butów. Kiedy będziesz na tej górze, przyleci
ptaszek. Będzie chciał usiąść ci na ramieniu. Nie odpędzaj
ptaszka. Pogłaskaj go, ogrzej. Potem siądź na sanki i spuść się
z góry. Sanki zawiozą cię przed wejście do jurty Kotury. Wejdź
tam. Niczego nie ruszaj. Usiądź i czekaj. Przyjdzie Kotura. Rób,
co ci każe.
Najstarsza córka ubrała się, stanęła za sankami, pchnęła je pod
wiatr i poszła za nimi.
Kiedy wicher rozwiązał jej rzemyczki u futra — zatrzymała się i
zawiązała je. Kiedy śnieg nasypał jej się do butów —
1
przystanęła i wysypała go. Długo szła i szła w zawierusze,
wreszcie doszła do góry. Wdrapała się na nią z trudem. Wtem
przyleciał ptaszek i chciał usiąść na jej ramieniu. Zaczęła
machać rękami, więc ptaszek krążył, krążył, ale usiąść nie śmiał
i odleciał.
Dziewczyna siadła na sanki, a sanki zawiozły ją prosto przed
wejście do jurty Kotury.
Weszła tam, patrzy — leży pieczone mięso jelenie. Rozpaliła
ogień, ogrzała się i zaczęła odrywać tłuszcz z pieczeni. Jadła
kawał po kawałku. Dużo zjadła, bardzo dużo.
Wtem usłyszała, że ktoś podchodzi do jurty. Uchyliła się skóra u
wejścia i wszedł młody olbrzym. To był Kotura, pan wichrów.
Popatrzył na dziewczynę i zapytał:
— Skąd przyszłaś? Czego tu chcesz?
— Ojciec przysłał mnie do ciebie.
— Po co?
— Żebyś mnie wziął za żonę.
— Wstań i ugotuj mięso, które przyniosłem z polowania.
Dziewczyna ugotowała mięso. Kotura kazał jej podzielić je na
dwie równe części i powiedział.
— Jedną połowę my będziemy jedli, a drugą włóż do niecułki i
zanieś do sąsiedniej jurty. Nie wchodź tam, tylko poczekaj u
wejścia. Wyjdzie do ciebie stara kobieta. Oddaj jej mięso i
czekaj, aż ci wyniesie niecułkę.
Dziewczyna wzięła mięso i wyszła z jurty. A zawierucha dokoła
wyje, śnieżyca sypie, mroźna wichura szarpie — nie widać nic.
Co można znaleźć w taką zamieć?
Dziewczyna odeszła trochę w bok. Postała, pomyślała — i
wyrzuciła mięso w śnieg. Wróciła do jurty z pustą niecułką.
2
Kotura popatrzył na nią i zapytał:
— Zaniosłaś mięso?
— Zaniosłam.
— Pokaż niecułkę. Zobaczę, co dostałaś za to. Dziewczyna
pokazała pustą niecułkę. Kotura nic nie powiedział. Podjadł
sobie i położył się spać.
Na drugi dzień rano wstał, przyniósł do jurty surowe skóry
jelenie i rozkazał:
— Idę na polowanie, a tymczasem wypraw te skóry i uszyj mi z
nich ubranie, kapce i rękawice. Kiedy wrócę, przekonam się, co
potrafisz.
Poszedł polować w tundrze, a dziewczyna wzięła się do roboty.
Wtem uniosła się skóra u wejścia. Siwa, stara kobieta weszła do
jurty i poprosiła:
— Coś mi wpadło do oka, nie mogę tego wyjąć. Pomóż mi.
— Nie mam czasu! — zawołała dziewczyna. — Nie przeszkadzaj
mi w robocie!
Staruszka nic nie powiedziała, tylko odwróciła się i wyszła.
Dziewczyna została sama. Gniecie skóry, skrobie, kraje nożem,
szyje odzież dla Kotury. Szyje byle jak, bo strasznie się śpieszy,
żeby zdążyć. Jeden dzień to za mało czasu. Zresztą nie ma
czym uszyć porządnie.
Wieczorem Kotura wrócił z polowania i pyta:
— Odzież dla mnie gotowa?
— Gotowa.
Kotura pomacał — skóry twarde, źle wyprawione. Obejrzał —
3
zeszyte krzywo, nie na jego, miarę. Rozgniewał się i wypędził
dziewczynę z jurty. Nie wiadomo, co się z nią stało —
przepadła.
Zawierucha sypnęła śniegiem jeszcze gęściej, zawyła jeszcze
okrutniej.
Siedzi starzec w swojej jurcie dniem i nocą, słucha wycia
wichury. Wreszcie mówi tak:
— Najstarsza córka nie posłuchała mnie. Zrobiła nie tak, jak jej
kazałem. Dlatego zamieć nie ustaje. Kotura się gniewa. Druga
moja córko, zbieraj się w drogę.
Zrobił saneczki, powiedział jej to samo, co mówił najstarszej, i
wysłał ją do Kotury,
Sam siedzi z najmłodszą córką i czeka, aż zadymka ustanie.
Średnia córka pchnęła saneczki pod wiatr i poszła za nimi. Po
drodze wiatr rozwiązał jej rzemyki u futra, przewiała ją mroźna
wichura. Nabiło jej śniegu do butów, nogi jej zmarzły. Nie
wytrzymała. Za wcześnie zawiązała rzemyczki, za wcześnie
wysypała śnieg. A na górze odpędziła ptaszka.
Zjechała na saneczkach pod jurtę Kotury. Weszła, rozpaliła
ogień i najadła się jeleniej pieczeni. Kiedy wrócił Kotura,
ugotowała mięso, jak kazał. Ale nie odniosła połowy staruszce,
tylko wyrzuciła mięso w śnieg. A Koturze powiedziała, że
odniosła.
Na drugi dzień rano Kotura dał jej surowe skóry jelenie do
wyprawienia i uszycia, a sam poszedł polować w tundrze.
Tymczasem przyszła staruszka i poprosiła dziewczynę, żeby
wyjęła to, co jej wpadło do oka. Ale dziewczyna nie chciała
pomóc i staruszka poszła sobie.
Kotura wrócił i rozgniewał się znowu, że skóry są twarde i
odzież źle uszyta. Wypędził dziewczynę z jurty. Nie wiadomo, co
się z nią stało — przepadła.
4
Zawierucha nie ustawała.
Starzec czekał, czekał, wreszcie posłał do Kotury najmłodszą,
ukochaną swoją córkę.
Dziewczyna wyszła z jurty, pchnęła sanki pod wiatr i poszła za
nimi. A zadymka wyje, szarpie, chce zwalić ją z nóg, oślepić i
zabić.
Dziewczyna idzie i przypomina sobie, co ojciec mówił, słowo po
słowie.
Wicher rozwiązuje jej rzemyczki, wgryza się pod futro —
dziewczyna nie zatrzymuje się, żeby je zawiązać, śnieg pcha się
do butów i mrozi jej nogi — dziewczyna nie przystaje, żeby go
wysypać. Brnie przez zaspy, idzie i idzie.
Napotkała wielką górę. Weszła na nią, pchając przed sobą
sanki. Na górze przystanęła, zawiązała rzemyczki i wysypała
śnieg. Przyleciał ptaszek i usiadł jej na ramieniu. Dziewczyna
pogładziła jego piórka i ogrzała go oddechem. Ptaszek odleciał,
ona siadła na sanki i zjechała prosto przed jurtę Kotury.
Weszła do jurty. Nic nie tknęła, tylko usiadła i czekała.
Wtem ktoś uchylił skórę u wejścia i ukazał się młody olbrzym.
Popatrzył na dziewczynę i zapytał:
— Skąd przyszłaś? Czego tu chcesz?
— Ojciec przysłał mnie do ciebie.
— Po co?
— Kazał mi poprosić ciebie, żebyś wstrzymał zamieć. Jeżeli tego
nie zrobisz, to wymrą wszyscy ludzie w naszej osadzie.
— Rozpal ogień i ugotuj mięso — rozkazał Kotura. — Głodny
jestem. A i ty, widzę, nic nie jadłaś jeszcze.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]